In het Oude Testament worden in het Hebreeuws twee woorden gebruikt voor bekering. Het ene woord betekent: berouw hebben en het andere woord betekent: omkeren of terugkeren. Bekering begint dus met berouw met een inkeer tot zichzelf en daar blijft het niet bij er is ook een zich omkeren, dat betekent een omkeren naar God en dat houdt in een zich afkeren van de wereld. Er ontstaat een hartelijke gerichtheid op God door Christus met een ernstig voornemen om met liefde volkomen de wil van God te doen (HC zondag 33).
In het Nieuwe Testament worden in het Grieks twee woorden gebruikt. Het meest gebruikte Griekse woord voor bekering betekent: een omkeer in het denken. Het tweede woord dat acht maal voorkomt, betekent: een omkeer in het uiterlijke leven.
Bekering heeft dus te maken met de binnenkant en de buitenkant van het leven. Het gaat dus over een inwendige bekering en die komt openbaar in de uitwendige bekering. Vorm en wezen, uiterlijk en innerlijk, behoren bij elkaar.
Er zijn verschillende bekeringen te onderscheiden. Zo is er in Gods Woord sprake van een volksbekering, een tijdelijke bekering. Het gaat om de waarachtige bekering (H.C. zondag 33). Daar is de Bijbel vol van.
Bekering is een inkeren in zichzelf (berouw) hebben en een afkeren van de wereld en de zonde en een wederkeren tot God. Dat komt uit in gedachten, woorden en gedrag.
Bekeren is omkeren, vernieuwen. Je doet zonden. Maar als je bekeerd wordt, wil je geen zonden meer doen. Eerst leef je zoals je het zelf wilt. Door bekering wil je leven zoals de Heere dat van je vraagt in Zijn geboden. Dan krijg je de Heere en Zijn geboden lief boven alles.