Het hart wordt in Gods Woord over het algemeen gebruikt in figuurlijke betekenis om het centrum van ons leven aan te duiden. Vanuit het hart zijn de uitgangen van ons leven. Van nature gaat ons hart uit naar de zonde en de wereld. Als wij echter door genade een nieuw hart krijgen (Ez. 18:31; 36:26), dan gaat ons hart uit naar de Heere en Zijn zalige dienst. Het nieuwe hart heeft God volmaakt lief. Dan wordt het hart voor God en Zijn Woord geopend. Dan wordt de wil vernieuwd om te willen wat God wil. Dan wordt het verstand verlicht met goddelijk licht. Dat worden de hartstochten gereinigd en de wandel geheiligd.
Het nieuwe leven, dat is het leven dat uit God is en wat uit God is, dat blijft tot in alle eeuwigheid. Dat is de troost voor allen, die van de Heere een nieuw hart hebben ontvangen. Het nieuwe hart heeft alles te maken met de nieuwe mens.
Gods kinderen zijn door genade tweemensen geworden. De oude mens en de nieuwe mens worstelen met elkaar in de geestelijke strijd. Ook al zijn Gods kinderen bang dat de oude mens, de vleselijke mens het nog eens zal winnen in hun leven, toch zal tenslotte de nieuwe mens, de geestelijke mens de overwinning door Christus mogen behalen. Gods kinderen blijven dus hun leven lang last houden van de oude mens en het stenen hart. Het oude hart blijft Gods kinderen bij tot ze in de hemel zijn. Dan zal het alles nieuw zijn. Dan staat er werkelijk een punt achter alles wat oud is.
Gods kinderen ontvangen door de Heilige Geest in de ure van de wedergeboorte een nieuw hart, dan gaat het hart, de wil, het verstand en de hartstochten uit naar de Heere en Zijn zalige dienst. Ze blijven echter hun leven last houden van hun oude hart, hun verdorven natuur dat de wereld, de zonde en zichzelf lief heeft.
Een nieuw hart: een hart wat de zonde haat en God liefheeft boven alles.